Mamy zaszczyt i przyjemność poinformować, że uczennice Wiktoria Mularska z klasy III c (opiekun – mgr Małgorzata Garlak-Niedziółka) i Julia Kolarz z klasy V a (opiekun – mgr Barbara Maria Płodzień) odniosły wielki sukces – obie, każda w swojej kategorii wiekowej,  zdobyły I nagrodę w jubileuszowym X Podkarpackim Konkursie Poetyckim Ja i świat.

Wiersze napisane przez uczennice zyskały uznanie jury, które jednogłośnie przyznało im najwyższą nagrodę w konkursie. A nie było łatwo, bo choć konkurs z nazwy „podkarpacki”, to w tym roku wzięli w nim udział także uczniowie z czterech innych ościennych województw, wpłynęło więc na konkurs setki wierszy. Prace oceniali profesjonaliści – wykładowcy Uniwersytetu Rzeszowskiego Wydziału Filologicznego:  prof. dr hab. Zenon Ożóg i dr Zofia Brzuchowska oraz pani Małgorzata Hołowińska,
z-ca Dyrektora WDK w Rzeszowie.

13 maja w piątek – nomen omen! – odbyła się w sali widowiskowej WDK uroczysta gala jubileuszowa Konkursu. Zaproszeni zostali laureaci wraz ze swymi opiekunami i rodzicami. Galę poprowadziła pani Jadwiga Orzechowska – dobry duch konkursu i jego animator od pierwszej edycji.

Wiktoria i Julia na scenie odebrały nagrody i dyplomy, a następnie wyrecytowały napisane przez siebie zwycięskie wiersze. Laureatki oklaskiwały opiekunki, rodzice i klasa Julii – V a, która również została zaproszona przez organizatorów na galę.

My, nauczycielki dziewczynek, bardzo jesteśmy z nich dumne. Cieszymy się, że pod naszą opieką wykwitają takie talenty. Trzymamy kciuki za ich dalsze sukcesy i szczerze gratulujemy!

18 czerwca 2014 r. laureatki konkursu zostały zaproszone do studia Radia VIA. W spotkaniu uczestniczyły jurorki konkursu, pani Jadwiga Orzechowska i dr Zofia Brzuchowska oraz opiekun dziewczynek – Małgorzata Garlak-Niedziółka. Wiktoria i Julia na antenie radiowej udzieliły wywiadu oraz recytowały fragmenty swoich nagrodzonych wierszy. Usłyszały wiele miłych słów na temat własnej twórczości. Pani dr Zofia Brzuchowska wyraziła wielkie uznanie oraz nadzieję, że w kolejnych konkursach naszych uczennic również nie zabraknie. Wizytę w radiu uwieczniono na pamiątkowym zdjęciu.

Julia Kolarz – klasa V a - I nagroda w Podkarpackim Konkursie Poetyckim Ja i świat

Lekarstwo na smutek

Kiedy się okropnie czuję,

Kiedy coś się we mnie psuje,

Kiedy w dziurze jestem smutku,

Kiedy robię coś bez skutku,

Kiedy coś mi nie wychodzi,

Siostra nie wie, o co chodzi,

Mamy nie ma, w pracy tata,

Czuję, że mijają lata,

Kiedy deszcz na dworze leje,

Chcę, by było mi weselej,

Kiedy mnie coś złego nęci,

Dzwonię. Numer mam w pamięci.

I odbierze ktoś po chwili,

Ktoś przyjazny, ciepły, miły.

Gdy się o mej chandrze dowie,

Wesołego coś opowie.

O blondynkach, Jasiu w sklepie…

I od razu jest mi lepiej.

Cichy sekret, śmieszny kawał,

Głośne śmiechy, dobra rada.

Kilka plotek, świeżych wieści,

Radość w głowie się nie mieści.

Stać tak mogę godzinami,

Cieszyć serce wyrazami.

Połknęłam szczęścia pigułkę.

Dobrze jest mieć przyjaciółkę!

Julia Kolarz – klasa V a   –   I nagroda w Podkarpackim Konkursie Poetyckim Ja i świat

Strach

Scena świeci pustką.

Czerwieni się kurtyna.

Już za parę minut

Występ się zaczyna.

Reflektory świecą.

Nogi wrosły w ziemię.

Strach w kołysce serca

Niespokojnie drzemie.

Ile jeszcze czasu?

Ilu przyszło ludzi?

Strach, zaspany nieco,

Zaczyna się budzić.

Jeśli coś nie wyjdzie?

Publiczność wyśmieje?

Całkiem już wzburzony

Strach w sercu szaleje.

Gdzie są moje buty?

Czy muszę wyjść boso?

Ciężka jak z ołowiu.

Czuję się jak posąg.

Wyglądam nieśmiało

I przełykam ślinę.

Miejsca już zajęte.

Do pokazu chwile.

Szarpię kosmyk włosów.

Spływa mi makijaż.

Tak jak po wuefie.

Trudny każdy wyraz.

Jak zapomnę tekstu?

Jak pomylę słowa?

Od nadmiaru pytań

Już mnie boli głowa.

Czy to są oklaski?

Wołają na scenę!

Przecież

wyjść nie mogę!

Ja zaraz zemdleję!

Biorę łyk powietrza.

Okropnie wyglądam!

Charakteryzator

Z widowni spogląda.

Czemu tu nie przyjdzie?

Czemu nie pomoże?

Wznoszę wzrok ku górze.

Błagam, pomóż, Boże!

Kilka pierwszych kroków

To prawdziwa męka.

Kątem oka szybko

Na widownię zerkam.

Potem się odwracam.

Na nich wszystkich patrzę.

Strach się znowu kładzie.

Czuję się inaczej.

Śmiało mówię rolę.

Mam wysoko głowę.

Cieszę się tym wszystkim.

Cieszę każdym słowem.

Gula z gardła znikła.

Głos czysty jak nigdy.

Czuję się wspaniale.

Znikły strachu igły.

Występ dobiegł końca.

Publiczność szaleje.

Kłaniam się szczęśliwa

I szeroko śmieję.

Odniosłam zwycięstwo.

Przed chwilą wygrałam.

Strach, nieco zaspany,

Z serca już wygnałam.

Teraz świat już czeka.

Już stoi otworem.

Nic mnie nie pokona.

Choćby było stworem.

Jestem już gotowa.

Gdzie nowe wyzwanie?

Zrobię dumną minę.

Twarzą w twarz z nim stanę.

Wszystko negatywne

W pozytywne zmienię.

Wiem, że teraz co dzień

Gram na życia scenie.

Tekstu się nie uczę

Zawsze mam go w głowie.

Nie mam już suflera

Który mi podpowie.

Idę wciąż do przodu,

Omijam bariery.

Wcale nie pamiętam,

Że się bałam sceny.

opracowały – mgr Barbara Maria Płodzień i mgr Małgorzata Garlak-Niedziółka